Komputer i telewizja są nieodzowną częścią naszego życia. Łatwiej z nimi żyć, ale niezbędną zasadą w posługiwaniu się nimi jest motto "Cokolwiek w życiu robisz zachowaj umiar".

     Tak jak każdy z nas, tak i dzieci, te młodsze i te starsze oglądają sporo programów telewizyjnych, filmów, grają w gry komputerowe. Odbierają treści tych obrazów inaczej niż dorośli. Psychika dzieci dopiero się kształtuje. To co widzą w telewizji i w komputerze ma wielki wpływ na to jakimi ludźmi będą w przyszłości, jaką będą posiadały wrażliwość, jak się rozwinie ich wyobraźnia. Mamy wiele przykładów na to, że te wirtualne obrazy, małe i większe dzieci mylą z rzeczywistością.  Bohater telewizyjny staje się po pewnym czasie dla malucha bohaterem, idolem, wzorcem. Istnieje bardzo duże powiązanie między oglądaniem scen przemocy na ekranie w wieku 7- 9 lat a późniejszym brakiem wrażliwości psychicznej i posługiwaniem się przemocą w realnym życiu dorosłym. Udowodniono, że obserwowanie scen przemocy, brutalności rodzi agresywne zachowania u telewidza. Szczególnie narażone są właśnie dzieci, które każdą scenę , w której rozgrywa się szybka akcja, coś się dzieje, wzrasta napięcie, chłoną swoim umysłem jak gąbka i doskonale zapamiętują.

     Niestety współczesna telewizja niechętnie ukazuje świat, w którym samoloty docierają do celu, rodzice opiekują się dziećmi, a sąsiedzi pozdrawiają się przy spotkaniu, natomiast chętnie to, co od normalności odbiega: samolot rozbija się, ojciec gwałci dziecko, sąsiad zabija sąsiada. Nawet pozornie niewinne, dziecięce kreskówki ukazują brutalność i przemoc: ktoś wali kogoś po głowie, ktoś uciekając spada i rozpłaszcza się na ziemi/ po czym płaski wstaje/, stale coś kogoś przygniata, ktoś komuś nabija guza. Zasada: ”Bądź spryciarzem, cwaniakiem, oszukuj, nawet kradnij” jest powszechnie propagowana w bajkach. Taki obraz świata funkcjonuje w dziecięcej wyobraźni.

     Treścią około 95 % gier komputerowych jest agresja. Zabawa polega na walce z ludźmi, zwierzętami lub stworzeniami fantastycznymi. Do walki używa się rozmaitego uzbrojenia: dzid, rewolwerów, pił tarczowych, maczug, broni laserowej. Seans uzupełnia odpowiednio dobrany dźwięk- muzyka, odgłosy wybuchów, krzyki, jęki. Hasła typu ”celuj, strzelaj, dołóż mu”, są najczęstszymi poleceniami w tych grach. Tutaj sam gracz dokonuje czynu agresji. Mimo, że jest ona stymulowana, a nie dokonywana w rzeczywistości, gracz oswaja się z nią i nabiera w niej wprawy. Żeby grać i wygrywać musi się identyfikować z agresorem. Przemoc tutaj nie jest karana, ale przeciwnie- nagradzana punktami , poczuciem sukcesu. Często usprawiedliwiana jest tym, że walka toczy się w „ słusznej sprawie”.

     Mimo coraz częstszego nagłaśniania problemu, wielu rodziców podchodzi do niego zbyt niefrasobliwie. Czasami wręcz cieszą się, że ich dzieci spędzają całe godziny przed telewizorem czy komputerem. Może po części mają rację , bo :

łatwiej jest kontrolować swoje pociechy, bo unikają wówczas kontaktu ze złym towarzystwem.

Istnieje w społeczeństwie pogląd, że oglądanie zachowań agresywnych oraz aktów przemocy zmniejsza u obserwujących tendencje do takich zachowań.

    Wystarczy jednak dostosować się do motta- zachować umiar, nauczyć dzieci już od najmłodszych lat, by korzystały z mediów mądrze, w umiarkowany sposób, wtedy doszukamy się w nich wielu zalet. Komputer i telewizja pobudzają wyobraźnię, rozwijają zdolności poznawcze, pozwalają uczyć się języków, ortografii, matematyki itp., są źródłem rozrywki, dostarczają informacji. Poprawiają koordynację wzrokowo- ruchową, refleks, koncentrację uwagi, wyrabiają umiejętność szybkiego podejmowania decyzji. Warunek jest jeden- mają to być programy przeznaczone dla dzieci ,a czas spędzany przed komputerem będzie kontrolowany przez rodziców i nauczycieli w szkole.

      Świadomość zagrożeń płynących z korzystania z mediów powinna w rodzicach  obudzić chęć do szukania innych pomysłów na spędzanie czasu , powinny to być np.:

-zabawy z rówieśnikami lub rodziną,

-uprawianie sportu,

-rozwijanie zainteresowań,

-wspólne spacery, wycieczki,

a przede wszystkim rozmowy, które budują rodzinne więzi,

i najważniejsze- czytanie, bo to „najlepsza inwestycja w pomyślną przyszłość dziecka”